In veel sectoren is er een tekort aan arbeidskrachten. Ziekenhuizen, OCMW’s en scholen trokken al aan de alarmbel. Nu is er ook een noodkreet uit de jeugdhulp: “Wij moeten leefgroepen sluiten door gebrek aan begeleiders.”

Veel handen tekort

Het tekort aan leerkrachten kreeg dit jaar opnieuw veel aandacht. Bij de start van het nieuwe schooljaar stuurden directies meteen heel wat signalen uit. De woorden ‘prangend’ en ‘ingrijpend’ vielen. Scholen en koepels zijn vragende partij voor een loopbaanpact voor leerkrachten. Zo hoopt men de uitstroom uit het beroep te verminderen en jonge mensen te motiveren om weer voor de klas te staan.

‘Aantal sollicitanten? Nul!’

Ook de gezondheidszorg en hulpverlening kampen met tekorten. Ziekenhuizen vinden al langer onvoldoende verpleegkundigen. En dit voorjaar trokken ook de OCMW’s aan de alarmbel omdat ze te weinig arbeidskrachten vinden.

Geen kandidaten

Hoe zit het in de jeugdhulp? Ontsnapt die aan deze zorgwekkende tendens?

Ik ben directeur van De Patio. Wij bundelen in de regio Brugge tien kleinschalige diensten in de jeugdhulp.

In april hadden wij een vacature voor een begeleider in een van onze verblijfsafdelingen. Een voltijds contract van onbepaalde duur. Aantal sollicitanten dat een kandidatuur instuurde: één! Gelukkig deed deze jonge vrouw een goed sollicitatiegesprek zodat we een paar weken later een bekwame en gemotiveerde begeleidster mochten verwelkomen.

Anderhalve maand later waren er in een andere verblijfsafdeling twee vacatures. Aantal sollicitanten dat een mail stuurde: nul! We probeerden nog even met een aangepast uurrooster de residentiële werking vol te houden, maar kort nadien klopten opnieuw twee begeleiders op mijn deur met de boodschap dat ze kozen voor een andere job. We gingen van code oranje naar code rood.

Gevolg? We moesten de leefgroep sluiten en schakelden over op mobiele en ambulante hulpverlening.

Niet de enige

Toen we deze moeilijke beslissing extern bekendmaakten, hoorden we dat we niet de enige waren. Her en der in Vlaanderen moeten jeugdhulporganisaties een deel van hun werking stopzetten of hun hulpaanbod inkrimpen omdat ze onvoldoende begeleiders en opvoeders vinden.

‘Her en der krimpen jeugdhulporganisaties hun hulpaanbod in.’

De jeugdhulp kampt al met lange wachtlijsten, de jongeren die aangemeld worden leven in schrijnende probleemsituaties. Het tekort aan medewerkers doet het wachten alleen maar langer duren. De leefsituatie van heel wat jongeren wordt daardoor slechter. De beslissing om ons hulpaanbod in te krimpen onder druk van de arbeidsmarkt, omwille van personeelstekort, vind ik daarom een van de meest pijnlijke uit mijn loopbaan.

Waar blijft het rumoer?

Even schrijnend is de ‘stilte’ waarmee dit gebeurt, bij ons en in andere organisaties. Toegang tot passende jeugdhulp is nochtans essentieel voor de ontwikkelingskansen van kwetsbare jongeren. Alleen beseft de samenleving dat blijkbaar niet.

Waar blijft het rumoer in media en bij politici? Er is nood aan actie van organisaties, werkgeverskoepels en vakbonden. We moeten luidkeels roepen dat de jeugdhulp leegloopt en dat kwetsbare jongeren daarvan de pineut zijn.